پارسیان / پارسا غلامی
شاید این فاصله دنیارو برام سرد و تباه کرد
شایدم روح تو تصویره منو عشق صدا کرد
بین این شاید و اما دل من مونده همیشه
که چرا عالم هستی منو از ماه جدا کرد
مینویسم واس بغضی که نشسته تو نگاهت
آخه قلب من با دلتنگ تو بودن رو به راهه
دلم از وقتی که اسم تو میاد خوب میشه حالش
یاده تو برام جواب هر سوال بی جوابه